Zijn moeder beweert dat Ischa in groep 8 al gedichten schreef – niet van hoogstaand poëtisch niveau maar toch zeker niet onverdienstelijk. Het bewijs is helaas verloren gegaan. Hij begon het schrijven zelf pas echt serieus te nemen toen hij in 2016 in spoken word een genre vond waarin hij zijn liefde voor muzikaliteit, theatraliteit en grote gedachten kon samenklonten in inhoudelijk geladen stukken. Ischa schreef een theatertekst voor de jeugd, geïnspireerd door taalkanonnen als Justin Samgar en Guus van der Steen, werd lid van de Poetry Circle in Utrecht en schaafde aan zijn skills in de beslotenheid van zijn eigen huiskamer. Pas toen hij zich voorbereid genoeg achtte stapte hij de spotlight in en won in 2017, in de voetsporen van zijn leermeesters, de Van Dale Spoken Award voor Storytelling. Sindsdien schrijft hij voor theater, maakt acte de presence op podia in zowel Nederland als België en werkt hij in het geheim aan een traject waar muziek, poëzie en filosofie elkaar vinden op het toneel. Ischa verpakt graag grote ideeën in behapbare klonten taal. Muzikaliteit versterkt inhoud en andersom. Zijn gedichten zijn korte en langere monologen waarin soms hijzelf, soms een personage en vaker een ambigue hybride van de twee aan het woord zijn. Ischa stelt zijn oordeel uit en betwijfelt openlijk de schijnbare vanzelfsprekendheden van het leven en het mens-zijn. Grote woorden uit een klein hartje die, zo hoopt hij, zijn toehoorders iets wijzer dan ze binnen kwamen de deur uit doen schuifelen.