Marius Sielcken
Dichter
“Ik probeer om het leven te rijmen
Om de steen der wijsheid te lijmen
Ik bestudeer de tekens aan de wanden van verhalen, nieuw en oud
Omdat zo magie zich ontvouwt
Zo laat ik me vertellen over de bron van goud
Ik vertel zelf omdat magie zit in de poging, zelfs in elke fout
Alle meme-magie in de Cloud
Alle kreten in de woestijn versterkt door satellieten
Afvragend waarom God hen verliet en
Of het model zonder God nog wel klopt
Hoe een rups weet wanneer het ontpopt
Elke poging om waarheid te achterhalen en vertalen
Elk falen een karmisch herhalen
Een vallen en opstaan dat nooit wendt
Maar het is tot volwassenheid bestendigend
Ik stond op uit de dood dankzij mijn moeder en vader
Vloeiend uit de levensader
Wederkerend tot stof, waarvan alles is gemaakt
Maar wat het wordt is nog omgezegd
Tussen hemel en aarde gaapt een leegte voor verklaring
Een ontwaken naast een geliefde
De blik in haar ogen vertelt me
Van een oneindig verhaal
Met zijn eigen rijm en reden
Een eeuwige taal”