Mensen Zeggen Dingen de Podcast: Stemmen
nieuws
4 april 2021
Aflevering 13 van Mensen Zeggen Dingen de Podcast. Over je stem laten horen, over je uitspreken, over de stemmen de ruimte geven. Over erachter staan, over desillusies, over terreur en over eenzaamheid. Over nuance, over rechts en over links. Dit is deel 1 van een tweeluik, over Stemmen.
Met Levi Noë, Joke van Caesbroeck, Luan Buleshkaj, Sara van Gennip, Jesse Laport en muziek van Bastet Black. Sounddesign door BoterBoter, montage door Yeppe van Kesteren en redactie en voice-over door Teddy Tops.
Transcript
Introductie door Teddy Tops
Je luistert naar Mensen Zeggen Dingen de Podcast. Een verzamelkanaal voor verhalen in al haar vormen; comdedy, spoken word, hiphop, poëzie.
In deze tweedelige aflevering vertellen we verhalen over stemmen. Over je stem laten horen, over je uitspreken over de stemmen de ruimte geven, over erachter staan, over desillusies, over terreur en over eenzaamheid. Over nuance. Over rechts en over links. Je luistert naar het eerste deel van Stemmen.
Levi Noë
Wat is een dag niet gelachen, is een dag niet verpleegd. Als het verandert in een dag waarvan je de afloop niet weet. Wat is je hoogtepunt van de dag als je niet weet of je een frisse neus halen mag. Wat is het je allemaal waard als je uitzicht niet verder komt dan je slaapkamerraam, als het allemaal geen ver weg van je bed show meer is.
Maar je met je handen ontsmet, eraan datzelfde bed een beperkt aantal mondkapjes is. Hoe staat eenzaamheid tegenover kwaliteit van leven? En wat is anderhalve meter nog als je voor een beperkt aantal mensen afscheid kan nemen?
Zelf ben ik werkzaam in dat vak waarvan geen dag hetzelfde is. Maar stel je voor dat je dag geeneens niet meer hetzelfde is. Verplaats je eerst in de gedachtegang van een zeer verstandelijk beperkt, extreem autistische cliënt die zichzelf slaat op d’r hoofd, omdat de nieuwe structuur van de dag maar niet went en het is niet eens haar schuld.
Maar als er op tv programma’s worden gevuld, met hou vol, hou vol. Dan weet ik niet of je het weet, maar het woordje geduld, dat vergeet je als je dementerend bent. Minister Hugo de Jonge, vertel mij eens waarom, maar ik anno 2020 nog steeds zo veel minder verdien dan mijn vrienden met een kantoorbaan. Terwijl de volksgezondheid voorop staat. Want dat is best krom.
Als zelfs het hele land al klapt voor de zorg, dan vraag ik aan u: wat is één minuut applaus op een mensenleven voor een beroep waar we dag en nacht om mensen geven. Omdat zorg pas stopt bij het verlangen van een hand, van een knuffel en een kus van een dierbare die ik niet kan vervangen.
Mijn naam is Levi en ik werk in de zorg en dit is er eentje voor ons omdat wel zo vaak aan een ander denken. Want voor ons is het heel vanzelfsprekend om jezelf soms even aan de kant te zetten. Maar hoe vaak ga je extra naar je werk omdat er iemand ziek is, terwijl je aan het einde van je week aan je limiet zit.
En niemand weet in hoeverre zo een mondkapje beschermd. Ik weet wel veel zo’n mondkapje beperkt, want ik merk dat de helft van m’n werk m’n mimiek is. Ik bedoel wat ga je doen dan als iemand in paniek schiet. `trouwens ik hoorde dat bij de buren weer iemand positief is.
Dus ik vraag mezelf voortdurend hoelang zal het nog duren voordat het hier is? Want zoveel varianten van een virus. Klinkt het gek als ik zeg dat ik soms het werken met plezier mis. Door alle overuren bovenop de openstaande vacature, wanneer ik net weer een beetje gewend aan de structuur ben. Ik op m’n vrije dag aan dagprogramma vier ga, want als je één op vier staat, dan kom je niet toe aan het papierwerk.
Hoe ga je je emoties onderdrukken als door de commotie, ondertussen voor de gelukkige momenten geen tijd meer is? Hoe neem je afscheid als er cliënten overlijden, maar er een uitbraak is en door de groepsquarantaine geen echte uitvaart is.
Waar de rust, rein en de regelmaat heilig is en ondanks de druk, tijd en de regels toch de veiligheid er is. En dan gaat het niet over of die van Moderna of Pfizer is, maar om de mens die in jou begeleider is.
Joke van Caesbroeck
Na dagen te hebben doorgebracht in de slaapkamer in een donker universum waar hoogstens een paar uren per etmaal een ongrijpbare streep licht op het dekbed valt, kom ik voor het eerst weer buiten. De treurwilgen zijn geknot. Ik ben niet alleen.
Er zijn veel joggende koppels op de been. Joggende koppels maken me razend. Zie ze werken, samen, aan hun lijf en hun welzijn. Zie ze oppeppen, ritmisch naast elkaar en hoor ze onderwijl keuvelen over het weer en het avondmaal. Op hun aanrecht staat vast geen soepbord met 137 peuken en een verloren pastasliert.
Ik werd de afgelopen dagen niet meer kwaad van Yevgueni op de radio en ook niet meer van sentimentele huisdichters. In goede tijden maken beiden me woest met hun stompzinnige verzen. Dus ik dank de joggende koppels. Ik ben duidelijk aan de betere hand. Straks gaan de gordijnen open.
Luan Buleshkaj
Ik snap het wel. Tegenwoordig praat de politiek enkel over de polikliniek, Helemaal met de verkiezingen op komst. Mijn beste vriend zit al een jaar thuis met stemmen in zijn hoofd en hij wordt er niet wijzer van. Dus hij zet geen vinkje, hij is niet van de partij.
Vraag één: hoe zal ik Thierry stoppen? Herrieschopper, ongeloofwaardige vent met een Haarlems accent, zwaar decadent. Weet je wel hoe eigenaardig je bent? Straks wordt ‘ie zomaar president. Maak je geen illusies nep-Hans Klok, niemand bij benoemt je. Weglopen bij interviews, Emma, Wortelboer is nog maar een groentje.
Over groen gesproken, ik pluk een klavertje vier, want dat is mijn lucky day. Gedachten komen bij één en kijken diep in Sylvana’s soul. Politieke poëzie gaat verder dan simpele alliteraties, fascinaties met vaccinaties. Willem Engel is in de zevende hemel, de avondklok maakt ons moe.
Ik voel het ook. Niet goed kunnen slapen, want ik ben toch woke? Moet de hele dag thuis blijven, mag niet eens meer rennen in het park. Kijk geen wedstrijden van Ajax meer, maar persconferenties van Mark. Wat een gekke tijd!
Ik kan niet meer knuffelen, voel me verdrietig, zielig en suf. Enige wat ik nog omarm zijn liedjes van Bløf. Minister de Jonge, Hugo, jij bent geen boss. Die uitspraken gaan je niet in de koude kleren zitten. Vol met clichés, maar je hebt geen idee van de IC’s, loop zelf eens een dag mee.
Oh, wacht, nee, daar komt het leed te dichtbij. Dat is niet wat je zei, maar wat je dacht. In jouw hoofd krijgt elke versoepeling een hard applaus. Je gevoel voor humor wordt slechts gewaardeerd door Grapperhaus.
Eindboodschap: ik kies voor verandering, nieuwe gezichten en inzichten. Mijn stemrecht is een zegen, dus ik ga voor Kauthar Bouchallikth, GroenLinks, nummer 9.
Sara van Gennip
Ik ben als de Kleine Zeemeermin, ik geef je mijn stem in de hoop dat ik benen krijg en lopen kan. Ik geef je mijn stem naar jouw belofte, dat als ik naar je luister alles zal veranderen, alles zal verbeteren.
Dat ik in ruil voor mijn stem eindelijk iemand ben die ertoe doet, die doet wat moet, wat wordt gevraagd. Een goed mens te zijn, ook al ben ik klein en is mijn stem zacht. Kennelijk bezit ook ik de kracht om jou macht te maken of breken.
Dus ik geef je mijn stem. Tis is alles wat ik ben. Hier, ik heb er menig debat mee beslecht en ook heb ik er hele vieze dingen mee gezegd en ‘s nachts woorden mee gefluisterd in oren, exact wat ze nodig hadden om te horen, zodat ze wisten: wij bestaan. Hier is het, pak aan.
Mijn stem in een koperen doosje, de deksel er stevig op. Ik heb lang nagedacht over wie hem nodig heeft. Wie heeft er baat bij zoveel stemmen. Zoveel verschillende stemmen die allemaal iets anders willen plots sprekend uit één mond. De één hees en breekbaar, sommige vol barsten van de rook. Een enkeling jong en kraakhelder, ratelend voor haar gelijk.
Fluisterend of schreeuwend, bonkig en benig, stemmen die nog geen deuk in een pakje boter kunnen slaan en stemmen waar de vloer van trilt. Zo’n stem waar je haar recht van overeind gaat staan. Probeer ze allemaal! Het is een uitverkoop van stemmen zo’n democratie. Spaar ze allemaal.
En ik, ik heb geprobeerd om er goed voor te zorgen. Kopjes thee voor het slapengaan, een appel voor de dorst, honing voor de dag en een beheerste lach. Ladders gezongen van do tot mi, gebubbeld en gepoetst, gegorgeld en gesmeerd. Maar het is me niet gelukt om haar nooit te breken. Je kent het wel: een brok in een keel, wolvengehuil dat tegen de badkamer muren galmt.
Maar misschien heeft een stem baat bij ervaring, dat die iets heeft meegemaakt, dat die recht van spreken heeft. Het is moeilijk om je stem heel te houden als je hart breekt.
Maar ik, ik ben ervan overtuigd dat alles verandert als jij ermee spreekt. Ik heb wel een verzoek of je haar niet wil laten overslaan of je haar zuinig zal gebruiken. Niet spreken om het spreken, niet preken om te breken, maar alleen als er iets te zeggen is.
Wacht, ik geef je er mijn oren bij, daar heb je niet gevraagd, dat weet ik, maar met al die stemmen vergeet er straks nog iemand om te luisteren. Hier, ik geef je mijn stem en mijn oren. Vanaf nu horen ze bij jou.
Want ik, ik ben als de kleine zeemeermin en ik geef je alles, alles, alles, alles, alles, alles, alles in de ruil voor de hoop dat het beter wordt dan dat het was.
Jesse Laport
De eerste keer dat ik mocht stemmen was precies op mijn achttiende verjaardag. Dus zoals een gehoorzaam burger betaamt ben ik die dag van mijn luie reet gekomen, hebt die dag alle stembureaubordjes uit de stad gejat. Pak aan Nederland.
En om maar aan te geven hoe serieus ik alles nam. Mijn o zo zwaarwegende stem ging uit naar iemand waarvan ik nog nooit dat gehoord, maar ik stond 100 procent achter mijn keuze. Dit werd mijn president. Mijn stem ging uit naar mevrouw Spruitjes. Inmiddels ben ik 27 en mag vaker stemmen dan ik dacht. Dan gaat het weer over iets in de provincie, dan gaat het over één of andere verdrag, hier en daar een referendum. Dan is er ook nog weleens een kabinet dat valt.
Maar de meeste dingen konden me niet zo schelen totdat het Oekraïne verdrag op de proppen kwam. Iedereen had het over een complexe situatie die niemand leek te begrijpen. Naar aanleiding daarvan heb ik met mijn spontane kop besloten om het 300 pagina’s tellende verdrag eens door te spitten. En geloof me, dat was letterlijk en figuurlijk geen kattenpis, maar shit wat stond daar een boel in waar ik mee te maken had. En daar kon ik iets over zeggen.
Ja, niet dat mijn stem ook maar een donder heeft veranderd, maar ik realiseerde me dat niet stemmen nog veel meer donders zou veranderen. Want elke stem wordt wel geteld en laten zien wat de burger denkt. Kijk, ik ben een jonge kunstenaar, ik kom uit een groot gezin. Ik ben veganist en ik werk voor mijzelf, zelfs als ik geen mening zou hebben, zijn er toch redenen genoeg om te stemmen.
Ik heb toch zeker voorkeuren of wensen, een achtergrond en een toekomst. We weten toch allemaal dingen liever of liever niet zouden zien. We hebben toch allemaal een utopia en geloof me, dat gaat die Tweede Kamer niet voor je creëren. Maar zij hebben wel je hemel én hel in handen. En omdat een groot deel van Nederland bestaat uit kortzichtige volwassen idioten, moeten wij van ons laten horen.
De pot op met hun bekrompen gedachtengoed, weg met hun beperkte visie. Wij hebben toch zeker de toekomst in handen! Althans volwassen worden in een land waar we zelf in willen leven, beïnvloeden hoe dat eruitziet. Wij kunnen meer doen dan we soms denken.
En alles wat jij moet doen, is op 17 maart met je biljetje en je pasje en je handje even een paar minuten lopen om ervoor te zorgen dat er iets verandert of misschien juist zo moet blijven. Maar kom van je luie reet. Steel die bordjes en laten horen wat je vindt.
Outro
Je hoorde in de aflevering stemmen in deze volgorde: Levi Noë, Joke van Caesbroeck, Luan Buleshkaj, Sara van Gennip, Jesse Laport en de laatste tonen zijn voor Bastet Black.
Bastet Black
Dark night of the Soul
Verse 1:
Ik heb zolang al niet geslapen
Toch lig ik in mijn bed opgesloten in mijn kamer
Ben weer in gevecht met mezelf tot ik daar ben
Ook al gaat het slecht ik moet verder tot ik klaar ben
Dank het universum voor een nieuwe les
Ook al doet dit pijn
Ik zie er nu de blessings in
Focus me op zijn, want daar vind ik mezelf in
Ik ben niet mijn mind
Ik luister niet naar stemmen meer
Het antwoord die zit dieper
Ben alles wat me ziel is
En die body ijskoud
heb geen hart meer voor die feelings
Alles draait om now
Het verleden is al niet meer
Ik creëer die doubts als ik over analyseer
Identificeer niet meer met mijn mind
Ik ben hier om te leren zodat ik kan zijn
Die pijn wordt geserveerd totdat ik begrijp
moet mezelf niet forceren waar ik niet moet zijn
Hook 1:
Ik houd mijn focus als het zwaar wordt
Ik ben in controle dus ik laat los
Ik ben precies waar ik moet zijn
De lessen worden helder met de tijd
Dalen diep, dus ik ga hoog
Ik kan al lang vliegen dus ik laat los
Het universum die begeleidt me
Ik volg mijn intuïtie, ik ben vrij nu
Verse 2:
Ik luister heel goed
Mijn intuïtie zegt me dat er iets niet boeng is
Ik hoor je wel praten maar die woorden die doen niets
want je vibraties zeggen anders, you don’t fool me, nah
Dus luister heel goed
Mijn liefde voor je heb je nog steeds maar het bloeit niet
Je geeft een beetje water maar die paar druppels doen niets
Ik houd nu iets meer van mezelf, you don’t fool me, nah
Nu geef ik mezelf wel water, ja
Ik kan nooit mezelf verlaten , nah
Ik heb je niet nodig en dat weet je ook
Ik kan dit zelf dragen, ja
Ik ga mezelf verbazen, ja
Ik heb niets meer nodig
En dat weet ik ook nu
Hook 2:
Ik houd mijn focus als het zwaar wordt
Ik ben in controle dus ik laat los
Ik ben precies waar ik moet zijn
De lessen worden helder met de tijd
Dalen diep, dus ik ga hoog
Zie me vliegen, ja ik laat los
Het universum die begeleidt me
Ik volg mijn intuïtie dat is veilig
Aftiteling
Dank voor het luisteren. Samen komen we er best, alleen. Montage van deze podcast wordt gedaan door Yeppe van Kesteren. Sounddesign door BoterBoter.
En ik was en ben Teddy Tops. Abonneerje voor een maandelijkse dosis verhalen en volg ons op onze andere kanalen (Instagram/Facebook/Clubhouse) voor spoken word. En luister vooral de volgende keer weer.