Mensen Zeggen Dingen de Podcast: Lockdown & up met Lionstorm

Mensen Zeggen Dingen de Podcast: Locked down & up is opgenomen in TivoliVredenburg op 25 november. De laatste live Mensen Zeggen Dingen en precies tussen locked down en lock up in. Laat je door de artiesten tussendoor de maatregels door manoeuvreren.

We trappen af met Kasper Peters, daarna raak je verslaafd aan Danique Kivit en ga je als een wervelwind door naar Daniëlle Zawadi. Vervolgens en route voor een korte herhaling naar Kasper Peters, zodat je naar Simon Mamahit (Disci) kunt vliegen om daarna met gespitste oren te luisteren naar Lisette Ma Neza. Daarna hang je aan Elten Kiene zijn lippen om vervolgens verliefd te worden op het queer rapduo Lionstorm.

Mensen Zeggen Dingen brengt je tussen Locked down & up en we hopen jullie allemaal snel weer ‘echt’ te zien in 2021. Meer Mensen Zeggen Dingen de Podcast op Spotify. Check andere optredens van deze artiesten op Youtube en ontdek wat hun favoriete lines zijn in Behind the Line op IGTV.

Transcript

• Introductie door Teddy Tops
• Kasper Peters
• Danique Carmen Kivit
• Daniëlle Zawadi
• Kasper Peters
• Lisette Ma Neza
• Simon Mamahit (Disci)
• Elten Kiene
• Outro door Teddy Tops
• Lionstorm
• Aftiteling

Introductie door Teddy Tops

Teddy: Je luistert naar Mensen Zeggen Dingen de Podcast.

Teddy: Wij zijn een spoken wordmachine, een woordkunstorkaan, een literaire natuurramp.

Teddy: Wij zijn een podium en de artiesten daarbovenop. Normaal gesproken blazen we van de spreekwoordelijke planken af. Nu komen we via je boxen de huiskamer binnen. In deze aflevering hoor je stukken die live opgenomen zijn in TivoliVredenburg op 25 november. Tussen de lockdowns en lockups in.

Teddy: Je luistert naar Mensen Zeggen Dingen de Podcast: Lockdown & up.

Kasper Peters

Kasper: Als het echt stil is en aardedonker. Ga je uit je bed, het licht naast de poolster is het oudste dat je met je blote oog kunt zien. Een dino keek al naar dit het licht en mijn opa vertelt hoe je moet sluipen in de nacht. Zet de deur op een kier voor de oude sterren. En neem een deken mee.

Danique Carmen Kivit

Danique: Een zwarte punt links. Neemt het beeld over van wit. Neemt het over van zwart, neemt het over wit, neemt over van zwart, ogen gesloten. Met in de verte een gedaante. Een blubber, modder, inzakkend, schuifelstappend, zichzelf vormend in haar gaan. Angstaanjagend zou het de benen doen trillen dit ondefinieerbare. Dit gelaat bekend. Vol eerste stappen op de maan. Haar uiterlijke is het hare en in jouw ogen ontkent.

Danique: Verdrink in tranen. Door de wolken en anders wel de steek in het hoofd. Verslaafd aan de nacht, verslaafd aan of de koffie leidt af, leidt, leidt af. Vreemd dit lichaam ontwetend van Descartes, voor wijsheid door Merleau-Ponty. Kwalitatieve identiteit, spuit mijn lichaam uit. Dansend voor de spiegel, ik ben je tong die voelt die wangen die wateren van verlangen. Loop overal achteraan. Te empatisch, kan het niet aan. Een fantoomlid van de familie.

Danique: Losse ouders, los kind, verloren in het volgen. Nee, dus samenleven in de symniose. Uit de vorm stap ik, als ik net even anders doe. Anders ben als ik andersom sta, zie je mij niet als ik niet lach. Klopt het beeld niet als ik net even zo doe, net even niet binnen jouw plaatje pas.

Danique: Enige vis die zal smelten zonder het te voelen. Grotten bewaakt, gehuld in donker en warm dik eten. In gedachten aan opa wordt niet verspild. Zelfs niet de konijnen. Botten bewaard en gevormd tot een nieuw dier. Verzorgd, bezongen, geaaid. Van bot tot bot tot vlees tot huid tot vacht. Tot mijn kieuwen vullen met licht. Het vuur van de zon en ik smelt zonder te voelen. En ik smelt zonder te voelen. Ik ben die vrouw die, wat als ik die vrouw die ik zie ben ik die vrouw. Ik ben die vrouw die, wat als ik die vrouw die ik zie ben ik die vrouw.

Daniëlle Zawadi

Daniëlle: Ik heb me nog nooit zo moe gevoeld. Alles wat ik doe, is wat ik leuk vind en omdat ik het leuk vind is het verspilling, want nu doe ik die dingen vermoeid. Vertraagd en met minder passie, zoals ze zeggen, is passie erg belangrijk om door te willen te gaan. Zo straal je iets uit en dan kun je dingen krijsen als: ik doe wat ik wil en ik heb plezier.

Daniëlle: Ik doe wat ik wil en ik ben vermoeid. Vermoeid in moeilijk zijn. In moeilijk doen wanneer het makkelijk kan, want makkelijk is wanneer je niet moe bent en moe is wat ik altijd ben. Nog nooit zo geweest, maar vanaf dit punt wel. Vanaf dit punt is het wat lastiger, want ik doe het met dingen zoals als twaalf uur slaap, twee uur vrije tijd, waslijst aan taken en dan drie uur haten.

Daniëlle: Moe in mijn ogen die pijn doen wanneer ik ze moet rollen. Dus ik maak met heel mijn lichaam en rondje om me heen om te zien dat dit de aarde is. En dus de wereld draait door en ik doe mee, maar dan met meer moeite dan voorheen. Mijn ogen kunnen het niet meer bijhouden, laat staan mijn passen. Mijn stem is schor omdat ik hem lang niet meer heb gebruikt. En ik wil hem alleen gebruiken om te krijsen dat ik doe wat ik wil, met plezier. En zolang dat soort woorden niet mijn woorden verlaten, zal het een andere stem zijn die je hoort praten. Een andere stem die past in het plaatje, in hetzelfde straatje van z’n gangetje gaan, van beter dan vorige week.

Daniëlle: Ik doe het stap voor stap. Ik neem mijn tijd en het komt wel goed, want alles wat ik doe is wat ik wil, maar het gaat moeilijker dan verwacht. En ik verwachtte heel wat, zoals in alle films is er een bepaald conflict op dit moment. Dus ik stond paraat en de NS die zou mij falen en het weer zou dan ook tegenzitten. En mensen zijn niet zo aardig wanneer ze doorhebben dat je iets doet waar je plezier in hebt. Vrienden zouden mij ook verlaten en daar zou ik dan ook klaar voor staan. Ik heb back ups op back ups op een leven dat was bedacht voor 2020.

Daniëlle: Dus voor nu, heb ik alleen mijn gezonde verstand. Dat ook gekweld is door mijn ongezonde lichaamsstand. Een beetje traag in het aanvaarden dat het op deze dagen wat langzamer gaan, een beetje krom omdat ik in mijn denken toch wel echt gezond noemt. En een beetje raar want ik gebruik ’em desondanks de alternatieve plan B’s nog altijd als referentiekader, want daar baad ik.

Daniëlle: In mijn oh zo lang nachten. Daar zak ik weg in heel goed begrijpen dat ik in een echte droom leef. Totdat het stijgt tot aan mijn lippen. Op mijn tippen van mijn tenen duw ik mezelf omhoog, een sprongetje in de lucht om dan te ademen. Van waar de olympianen winnaars atmosfeer maken, omdat dat hoger is dan menselijk en mijn vermoeidheid waarschijnlijk kan genezen. En dan zak ik weer terug naar beneden, ondergedompeld in zwart.

Daniëlle: Zo zeggen ze dat de nacht is, zo zeggen ze dat de dood is. En zo zeggen ze dat de toekomst is. De toekomst is zwart en mooi. En ik ben slechts een van beiden, wanneer het weer dag is. Wanneer ik weer opnieuw probeer mijn botten te herinneren hoeveel jaren ze dragen en nog zullen moeten. Even mijn spieren rekken. Even strekken, knekken, pijn en verzuren. Even uitleggen dat dit nog langer gaat duren, dus ontspan niet. En mijn gezonde verstand is dat orgaan dat al deze boodschappen rond verstuurd. Want gezond is niet gewend aan ongezond, dus zal blijven zeggen wat gezond gezond zou vertellen. En dat is, is oke om niet oke te zijn. Het is oke om traag te zijn. Het is oke je dromen te volgen en niet blij te zijn, want je bent vermoeid, moeilijk.

Daniëlle: Je hebt ietsjes langer nodig dan natuurlijk. Dus ik wil al mijn energie gebruiken om niet te haten. Ik houd mijn gezonde verstand zo goed mogelijk in de gaten. Want al puf ik bij de stap voor stappen, ik wil alsnog met mensen praten om te ontmoeten over verhalen, want dat zijn de delen van ervaringen en dat is rijk aan kennis en liefde. Zo gaat het. Dankjulliewel.

Publiek: Applaus.

Kasper Peters

Kasper: Het is heel bijzonder, want toen ik een jaar of tien was, keek ik weleens in de lucht. Woonde toen midden in Drenthe, mijn heideveld. En dan keek ik in de lucht als er een vliegtuig kwam en dan zei ik: daar heb je de wolkenmakers. En nu stond ik een half jaar geleden of een jaar geleden, stond ik gewoon buiten de supermarkt te kletsen met een oude buurvrouw. En toen waren er twee jongens en er kwam zo’n vliegtuig voorbij. En die twee jongens zeggen: ‘Hé, kijk daar vliegt weer zo’n fabriek!’ En toen dacht ik: wauw, de tijd is veranderd en die jongens hebben hartstikke gelijk. En toen dacht ik: daar moet ik maar een gedicht over schrijven. Het heet: vandaag in de lucht. Hij is best eenvoudig hoor.

Kasper: In de lucht vliegen veel fabrieken die mensen of dingen vervoeren. Van werelddeel naar werelddeel. En soms zie je alleen de streep die achterbleef in de lucht. Vliegen ze heel hard dan zijn ze vaak gemaakt voor een oorlog. Vogels weten hoe ze vliegen, laten geen vreemde strepen achter. Ze vliegen nooit voor een oorlog.

Lisette Ma Neza

Lisette: En ik loop hier alleen in een te stille stad. Ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad. Ik ben een niemandsland. Ik heb geen stad waarin mijn wortels willen schuilen. Ik heb een moeder, ik heb een vader. Ik heb een moederland, ik ben geen weeskind. Ik heb gewoon geen stad. Ik spreek een taal die ik niet durf te spreken in de taal van heimwee zing ik een hymne aan de liefde voor een continent dat nog niet bestaat: Afropea. Ik ben een echte Afropeaan, een echte Afro-Europeaan. Een niemandsland. Ik heb mijn vaderskant, ik heb mijn vader, ik heb mijn moeder, ik ben een puber, ik ben een predikant en ik ben een muzikant en ik ben en volwassen zwarte vrouw.

Lisette: Ik ben van Breda en ik ben van Brussel en Breda en Brussel zijn van mij en ik kom uit Kigali en ik ga naar Brazilië. Ik dans als de heilige koeien uit Kigali. Ik spreek over koetjes en kalfjes in harde g en in zachte g. Een beetje Vlaams en een beetje Frans. Maar Frans gemixt met Arabisch. Want ik, ik kom uit Brussel, nee, ik, ik kom uit Breda, nee, ik ik, ik ben geen stad, ik heb geen stad waarin mijn wortels willen schuilen.

Lisette: Ik heb zaadjes geplant, een zelfportret geboetseerd. Ik heb in elke stad een standbeeld achtergelaten. Hier op het plein en een b van Brussel een b van Breda een b van Black Lives Matter. Het protest hier op het plein.

Lisette: B van de blanke man stamt liever af van de aap dan van de Afrikaan. Hij heeft zijn huisdier liever dan mijn huidskleur. Ik ben een niemandsland. Ik ken de overkant. Ik ken de liederen van boven het water, van onder de oceanen. Ik ken het zuiden nu van buiten. Ik heb een moeder en een vader, een bruine binnenkant en een bruine buitenkant.

Lisette: Ik kruip terug in mama’s baarmoeder en ik leer moeder hoe mij te baren als en Bredaenaar. Ik kom van nergens en van overal. Terug in het azc belooft ze dat ze van mij en inwoner zou maken. En ik ik, ik loop hier alleen en in een te stille stad. Ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad.

Publiek: Applaus.

Simon Mamahit (Disci)

Simon: Wat niet is kan zijn, maar wat overblijft zijn wij. En als dit vast blijft, heb ik hoop voor jou, en mij. Ik snap het niet, want eerst was alles altijd grijs en zo voorbij.

Simon: Maar vandaag is alles veni vidi. Ik heb allang gewonnen, dus ik neem die vici, lap om het erf en denk: arme jongen, je hebt zo hard gewerkt voor van alles wat toen voelde als echt.

Simon: Ik kan alleen maar zeggen: I would do it all again, maar dan minder ernstig. Verder dan dat ik dacht dat ik kon, alles wat de zon raakt is begaanbaar en ergens onder de maan slaap ik in.

Simon: Het zijn rare fases, waarin dames vragen of ik nog ga onder de naam Discipline. Ik werd Disci door de druk, nu ben ik Simon in geluk. Veni vidi vici in een zucht, vice versa ook zo.

Simon: We zijn domme jongens met een loonstrook. Ik vlieg solo in een Polo, onderweg naar Don Tonno over de autopista, tussen Malaga en Tarifa. Ik zie je daar. In de renaissance van m’n leven. Ik kan weer lachen, ik kan weer spelen, houden van, vijanden vergeven. Renaissance man en een tweede kans en met van alles om te delen. Dankjulliewel.

Publiek: Applaus.

Simon: Super dope om hier te zijn. Echt super dope om zoveel mensen weer in een ruimte te zien. Jullie hebben geen idee, hoe erg ik, en ik denk ja, trouwens jullie hebben wel een idee hoe erg mensen hiernaar hebben gesnakt. Kunnen we effe gewoon, kort, gewoon klein, klein applausje doen voor Tivoli en Mensen Zeggen Dingen doen for hooking us up?

Elten Kiene

Elten: De jeugd is inmiddels allang volwassen en vele verhalen vallen, volgende verdwijnen in het niets. Door te weinig stilstaan en doorschakelen naar volgende episodes. Vanzelfsprekend, door macht der gewoontes, lopend in beweging zijn langs elkaar heen. Terwijl geschiedenis ontstaat.

Elten: Wat is waarheid? Wat van toen, nu of straks. Alsof een reis uit het verleden naar het heden hier plaatsvindt in het samenzijn. En door te delen worden verhalen van velen vormen nieuwe. Want de tijd is altijd: nu.

Elten: En misschien, misschien hebben we meer gemeen met elkaar dan we denken. Maar dat is niet vanzelfsprekend. Misschien wel, misschien niet. Kwestie van perspectief. Gelukkig, gelukkig hebben we meer dan alleen woorden om mee te spreken. Want spreken is niet voor eenieder vanzelfsprekend. We vinden elkaar in de verhalen die we met elkaar delen. Steeds meer van mij opent meer van jou en weer andersom. Elkaar raken is een meerwaarde, meer water als we putten uit de bron. Ons kent ons, na meerdere ontmoetingen. Organisch, ongedwongen, wat moet zal zijn, toch?

Elten: Dus noem mij zweverig terwijl ik opstijg en van alles opeens weer blijkt. Zweverig ja, tegelijk stevig met mijn voeten op de grond, want ik kan overal aarden. Ruimte innemen en van daaruit creëeren. Wat we voelen, leren, uitdragen. Terwijl we afleren, bij leren en nieuwe waardes bepalen. Nieuwe waardes, met een andere houding zoals: kunnen we niet schrijven, kunnen we nog steeds bewegen. Kunnen we niet krijgen, dan kunnen we nog steeds geven. Kunnen we niet zien, kunnen we nog steeds voelen. Kunnen waarnemen om te kunnen uitdragen wat we bedoelen. Durven en proberen ondanks tegenslagen. Herkennen en erkennen het kleine en daarom zijn we dankbaar als we weer bijdragen. Het ging wat langzamer betreft mijlpalen. Hoe dan ook, we investeren in geluk totdat alles is gelukt. Ik ken mijn waarde. Voor een betere toekomst, wil ik best de prijs betalen.

Publiek: Applaus.

Outro door Teddy Tops

Teddy: Dit waren wij. Live vanuit Tivolivredenburg. Danielle Zawadi, Lisette Ma Neza, Kasper Peters, Simon Mamahit, Danique Carmen Kivit en Elten Kiene. En de laatste noten zijn, zoals ook daar toen in de Pandora, voor Skerrie Sterrie en Vuige Muis: Lionstorm!

Lionstorm

Lionstorm: [Chorus] Wacht tot je m’n dick ziet (2x). M’n dick, m’n dick. Nu ben je nog rustig, maar wacht tot je m’n. Wacht tot je m’n dick ziet. M’n dick, dick, dick. (2x). Dadelijk ga je vluchten, wacht tot je m’n *ping*.

Lionstorm: [Verse 1] Potverdikkeme, wat frappant. Loop je rustig door de stad twee chimi’s hand in hand. Zo verrast, je krijgt een rode pan. Want twee vrouwen naast elkaar, ja maar wie is dan de man? Je moet weten wat zit erachter die rits? Je bent bang voor achter die rits. Het maakt je boos, twee broodjes vis. Ze moeten weten dat ze zich vergisen. [Pre-chorus] Laat eens zien dan. Als je denkt dat je iets kan wat ik niet kan. Je doet alsof je niks mist, ik word er vies van. Vind je het erg als ik mijn worst er even tusen ram? Nee. Dankjewel.

Lionstorm: [Chorus] Wacht tot je m’n dick ziet (2x). M’n dick, m’n dick, m’n dick. Wacht tot je m’n dick ziet (2x). M’n dick, m’n dick. m’n dick. Nu ben je nog rustig maar wacht tot je m’n dick ziet. Wacht tot je m’n dick ziet (2)Dadelijk ga je vluchten, wacht tot je m’n dick ziet.

Lionstorm: [Verse 2] Wacht tot je m’n dick ziet vriend. Stift je lippen mooie witte tint. Ik vang je op m’n dick als je struikelt. Prik je in je kontje noem me duivels. Ik buig m’n dick voorover als ik zit. Terwijl je op je knieën smeekt om tips. Ik spit die bars zo hard in je gezicht. Laat dikke druppels achter als toegift. Je ballen knellen hersencellen af. Tovert chique woorden uit je toverstaf. Mister Baudet in leeuwenhuid. Zelfs z’n eigen dick voelt zich bij hem niet thuis.

Lionstorm: [Pre-Chorus]Laat een zien dan. Als je denkt dat je iets kan wat ik niet kan. Je doet alsof je niks mist ik word er vies van. Vind je het erg al ik mijn worst er even tussenram. Nee. Dankjewel.

Lionstorm: [Chorus] Wacht tot je m’n dick ziet. Wacht tot je m’n dick ziet. Wacht tot je m’n dick ziet. Nu ben je nog rustig maar wacht tot je m’n dick ziet. Wacht tot je m’n dick ziet. Wacht tot je m’n dick ziet. Dadelijk ga je vluchten, wacht tot je m’n dick ziet.

Aftiteling

Teddy: En ergens tussen lockdown en lock up zag ik je dick en zag ik dat het goed was. Dit was Mensen Zeggen Dingen. Dank voor het luisteren. Houd moed en nooit je mond. Deze podcast werd gemaakt door Yeppe van Kesteren, Sounddesign Boter Boter en door mij, Teddy Tops.